Jak zaakceptować słabą matkę?

1. Mama była słaba i zaakceptowałam to.  Ale ja nie chcę taka być.
2. Uznaję Cię mamo, taką, jaka jesteś. Ja taka, jak Ty. Kobieta. Taka sama. Tylko mała.

Widzisz różnicę? Potrafisz ją poczuć?

Jesteś taka jak mama. Zawsze. Przecież jesteś w połowie z niej.
Im bardziej ją wypierasz, tym bardziej stajesz się do niej podobna, bo podążasz za nią z miłością.
Wszystko co jeszcze nie uznane, nie zobaczone, wyparte – chce się pokazać i być z miłością przyjęte.

Żeby odzyskać dostęp do wsparcia kobiet z rodu i poczuć, że je masz i zawsze miałaś,
musisz uznać, że One są tu duże, a Ty jesteś tu mała.
One były pierwsze. Bez nich nie ma Ciebie, to od nich przyszło do Ciebie życie.
One słabe? Mama słaba?
Czy wiesz ile trzeba siły, by urodzić dziecko? By zdecydować się je mieć? A potem wychować?

Co Ty tak naprawdę wiesz o swojej mamie?
O tym z czym musiała się zmagać, jakie miała życie, przez co przechodziła.
Słaba?
A czy wiesz co spowodowało, że stała się taka, a nie inna, właśnie taka, jedyna w swoim rodzaju?
Słaba? Przecież, pomimo wszystkich przeciwności dała radę.
Twoja mama.
Ona duża, Ty mała.

Uznanie jej wielkości da Ci potrzebną siłę.
Nic dziwnego, że czujesz się słaba, jeśli czujesz się większa od mamy, lepsza.
Ciężko to udźwignąć. Każdy przy tym słabnie.
To tak, jakby nasiono czuło się lepsze od drzewa.
Jakby nie chciało być brzozą, tylko dębem.
I z tej niechęci i złości nie chciało wykiełkować.

Twoja mama.
Zwyczajna kobieta. Człowiek. Potyka się, popełnia błędy.
Jak każdy z nas. Zwyczajna kobieta. Jakże ludzka.
Robiła wszystko najlepiej jak umiała. Właściwie.
Wszystko było właściwe.