Partner nie jest dzieckiem
Mnóstwo kobiet chce poprawiać swojego partnera. Nawet, jeśli twierdzą, że jest fantastyczny, wszak zawsze może być lepszy. Zawsze można go zmienić na swoją modłę, tu wyciąć, tam dolepić. Ot, podrasować model.
Kobiety chcą swojego mężczyznę wychowywać, naprawiać i ulepszać. Chcą się nim opiekować.
Wszystko to, oczywiście, w dobrej wierze.
Wszystko w szczytnym celu, pod cudownym hasłem: POMOC.
Ja Ci, kochanie, pomogę.
Przykłady mogłabym mnożyć:
Problem polega na tym, że on nie chce się otworzyć.
A bez tego związku nie stworzymy i już do tego doszłam jakiś czas temu.
Chciałabym zaopiekować się, dać mu coś ważnego, ale nie mogę, kiedy on tego nie przyjmuje.
Moje kochane kobiety – opiekować to my się możemy kimś słabszym.
Dzieckiem. Psem. Kotem. Szczurem. Myszką.
Ale partnerem?! Opiekować? Brrr….
A potem narzekanie się zaczyna. Że ci dzisiejsi mężczyźni tacy niemęscy.
Tacy niedojrzali. Tacy dziecinni i mało odpowiedzialni. Tacy słabi.
A jacy, kurczę, mają być, skoro chcecie się nimi opiekować?
Traktujecie jak dzieci, które nic nie potrafią zrobić samodzielnie, a potem oczekujecie, że będą dorośli.
Kochane, przecież oni się fantastycznie dostosowują. Oni bardzo, ale to bardzo nas kochają.
Zrobią dla nas bardzo wiele, niemal wszystko.
Wiele z was uważa, że panowie są niedomyślni, nie czytają pomiędzy wierszami.
Oj, bardzo dobrze czytają. Bardzo wprost.
Widzą taką niezrealizowaną opiekunkę, to i się podporządkowują i dają się sobą opiekować.
Uczą się być słabi. Uczą się być niedojrzali. Dziecinni i mało odpowiedzialni.
Dla was. Bo tego oczekujecie. Tego ich uczycie.
Są tacy dla was.
Pamiętajcie tylko o jeszcze jednym ważnym szczególe. Seks w takich związkach umiera.
Bo relacja typu opiekunka-dziecko to taka trochę mało namiętna jest…
Katarzyna Stańczak
coach oddechem i certyfikowana terapeutka połączonych metod:
– Systemowej pracy z rodziną wg Berta Hellingera
– Szkoły Miłości w Rodzinie wg etyki Prekop
Dobrze, że mam dzieci – od razu widać różnicę i problemy tego typu jakoś przestają występować 😉
Agata, możesz coś więcej o tej różnicy? Na czym ona polega?
Nie poprawiam, choć trochę dałoby się zmienić, ale stawiam na szczerą komunikację, a wówczas partnerstwo się wzmacnia. 🙂
Komunikacja to podstawa. Zawsze dobrze mówić, jak coś nam nie pasuje. Ale też fajnie przyglądać się temu, co nas tak w tym czy tamtym denerwuje… Co nam to robi i dlaczego…
No, nie wiem. Pewnie i takie relacje się zdarzają, ale chyba nie na taką skalę, jaką sugerujesz – a przynajmniej nie w moim otoczeniu. W moim otoczeniu grupy zasadniczo są dwie: fajni, ogarnięci faceci i chłopcy, którzy nie wiedzą, co zrobić ze swoim życiem, a co dopiero partnerką. Oczywiście jest też coś po środku, nie radykalizujmy tak znowu – ale naprawdę ciężko jest mi uznać, że są to takie konfiguracje, o jakich mówisz, bo nie potrafię znaleźć ani jednego przykładu (no chyba, że wliczymy do tej grupy pary, w których kobieta podporządkowuje sobie faceta – ale to trochę co innego).
Kiedy chłopcy trafią na chętną do matkowania partnerkę, zaistnieje właśnie to, o czym piszę. Zawsze w dwie strony. Znam takich przykładów wiele. Super, że nie ma ich w Twoim otoczeniu, jeśli świat jest odbiciem tego, co w nas, jesteś dojrzałą, mądrą kobietą. Mnie się, niestety dawniej, zdarzało poprawiać…